Εποξειδική ρητίνη

1、Εισαγωγή

Η εποξειδική ρητίνη χρησιμοποιείται συνήθως σε συνδυασμό με πρόσθετα. Τα πρόσθετα μπορούν να επιλεγούν ανάλογα με τις διαφορετικές χρήσεις. Τα συνηθισμένα πρόσθετα περιλαμβάνουν μέσο σκλήρυνσης, τροποποιητή, πληρωτικό, αραιωτικό κ.λπ.

Το σκληρυντικό μέσο είναι ένα απαραίτητο πρόσθετο. Είτε η εποξειδική ρητίνη χρησιμοποιείται ως κόλλα, επίστρωση, χύτευση, σκληρυντικό μέσο, ​​διαφορετικά δεν μπορεί να σκληρυνθεί. Λόγω των διαφορετικών απαιτήσεων εφαρμογής και απόδοσης, υπάρχουν διαφορετικές απαιτήσεις για την εποξειδική ρητίνη, το σκληρυντικό μέσο, ​​τον τροποποιητή, το πληρωτικό μέσο, ​​το αραιωτικό μέσο και άλλα πρόσθετα.

2,Επιλογή εποξειδικής ρητίνης

(1) Επιλέξτε ανάλογα με την εφαρμογή

① Όταν χρησιμοποιείται ως κόλλα, είναι καλύτερο να επιλέξετε ρητίνη με μέση τιμή εποξειδικής ρητίνης (0,25-0,45).

② Όταν χρησιμοποιείται ως χυτεύσιμο, είναι καλύτερο να επιλέγεται ρητίνη με υψηλή εποξειδική αξία (0,40).

③ Όταν χρησιμοποιείται ως επίστρωση, γενικά επιλέγεται ρητίνη με χαμηλή εποξειδική τιμή (< 0,25).

(2) Επιλέξτε ανάλογα με τη μηχανική αντοχή

Η αντοχή σχετίζεται με τον βαθμό διασύνδεσης. Η τιμή της εποξειδικής ρητίνης είναι υψηλή και ο βαθμός διασύνδεσης είναι επίσης υψηλός μετά τη σκλήρυνση. Η τιμή της εποξειδικής ρητίνης είναι χαμηλή και ο βαθμός διασύνδεσης είναι χαμηλός μετά τη σκλήρυνση. Διαφορετική τιμή εποξειδικής ρητίνης θα προκαλέσει επίσης διαφορετική αντοχή.

① Η ρητίνη με υψηλή εποξειδική αξία έχει υψηλότερη αντοχή αλλά είναι εύθραυστη.

② Η ρητίνη με μέση εποξειδική τιμή έχει καλή αντοχή σε υψηλή και χαμηλή θερμοκρασία.

③ Η ρητίνη με χαμηλή εποξειδική τιμή έχει χαμηλή αντοχή σε υψηλή θερμοκρασία.

(3) Επιλέξτε σύμφωνα με τις Λειτουργικές Απαιτήσεις

① Για όσους δεν απαιτούν αντοχή σε υψηλές θερμοκρασίες και αντοχή, μπορούν να επιλέξουν ρητίνη με χαμηλότερη εποξειδική αξία, η οποία μπορεί να στεγνώσει γρήγορα και δεν χάνεται εύκολα.

② Για όσους απαιτούν καλή διαπερατότητα και αντοχή, μπορούν να επιλέξουν ρητίνη με υψηλότερη εποξειδική αξία.

3,Επιλογή παράγοντα σκλήρυνσης

(1) Τύπος σκληρυντικού παράγοντα:

Συνηθισμένα μέσα σκλήρυνσης για εποξειδικές ρητίνες περιλαμβάνουν αλειφατική αμίνη, αλικυκλική αμίνη, αρωματική αμίνη, πολυαμίδιο, ανυδρίτη, ρητίνη και τριτοταγή αμίνη. Επιπλέον, υπό την επίδραση φωτοεκκινητή, η υπεριώδης ακτινοβολία ή το φως μπορούν επίσης να προκαλέσουν σκλήρυνση της εποξειδικής ρητίνης. Ο αμινικός παράγοντας σκλήρυνσης χρησιμοποιείται γενικά για σκλήρυνση σε θερμοκρασία δωματίου ή χαμηλής θερμοκρασίας, ενώ ο ανυδρίτης και ο αρωματικός παράγοντας σκλήρυνσης χρησιμοποιούνται συνήθως για σκλήρυνση με θέρμανση.

(2) Δοσολογία του σκληρυντικού παράγοντα

① Όταν η αμίνη χρησιμοποιείται ως παράγοντας διασύνδεσης, υπολογίζεται ως εξής:

Δοσολογία αμίνης = MG / HN

M = μοριακό βάρος της αμίνης·

HN = αριθμός ενεργού υδρογόνου·

G = τιμή εποξειδικής ρητίνης (ισοδύναμο εποξειδικής ρητίνης ανά 100 g εποξειδικής ρητίνης)

Το εύρος αλλαγής δεν είναι μεγαλύτερο από 10-20%. Εάν σκληρυνθεί με υπερβολική ποσότητα αμίνης, η ρητίνη θα γίνει εύθραυστη. Εάν η δόση είναι πολύ μικρή, η σκλήρυνση δεν είναι τέλεια.

② Όταν ο ανυδρίτης χρησιμοποιείται ως παράγοντας διασύνδεσης, υπολογίζεται ως εξής:

Δοσολογία ανυδρίτη = MG (0,6 ~ 1) / 100

M = μοριακό βάρος ανυδρίτη·

G = τιμή εποξειδικής ρητίνης (0,6 ~ 1) είναι ο πειραματικός συντελεστής.

(3) Η αρχή της επιλογής του παράγοντα σκλήρυνσης

① Απαιτήσεις απόδοσης.

Ορισμένα απαιτούν αντοχή σε υψηλές θερμοκρασίες, άλλα απαιτούν εύκαμπτο υλικό και άλλα απαιτούν καλή αντοχή στη διάβρωση. Το κατάλληλο μέσο σκλήρυνσης επιλέγεται σύμφωνα με τις διαφορετικές απαιτήσεις.

② Μέθοδος σκλήρυνσης.

Ορισμένα προϊόντα δεν μπορούν να θερμανθούν, επομένως δεν μπορεί να επιλεγεί ο παράγοντας σκλήρυνσης με θερμότητα.

③ Περίοδος υποβολής αιτήσεων.

Η λεγόμενη περίοδος εφαρμογής αναφέρεται στην περίοδο από τη στιγμή που η εποξειδική ρητίνη προστίθεται στο μέσο σκλήρυνσης μέχρι τη στιγμή που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Για μακροχρόνια εφαρμογή, χρησιμοποιούνται γενικά ανυδρίτες ή λανθάνοντες παράγοντες σκλήρυνσης.

④ Ασφάλεια.

Γενικά, ο παράγοντας σκλήρυνσης με λιγότερη τοξικότητα είναι καλύτερος και ασφαλής για την παραγωγή.

⑤ Κόστος.

4、Η επιλογή του τροποποιητή

Η επίδραση του τροποποιητή είναι η βελτίωση της μαυρίσματος, της αντοχής στη διάτμηση, της αντοχής στην κάμψη, της αντοχής στην κρούση και της απόδοσης μόνωσης της εποξειδικής ρητίνης.

(1) Κοινοί Τροποποιητές και Χαρακτηριστικά

① Πολυσουλφιδικό καουτσούκ: βελτιώνει την αντοχή στην κρούση και την αντοχή στο ξεφλούδισμα.

② Ρητίνη πολυαμιδίου: βελτίωση της ευθραυστότητας και της πρόσφυσης.

③ Πολυβινυλική αλκοόλη TERT βουτυραλδεΰδη: βελτίωση της αντοχής στο μαύρισμα με κρούση.

④ NBR: βελτίωση της αντοχής στο μαύρισμα με κρούση.

⑤ Φαινολική ρητίνη: βελτίωση της αντοχής στη θερμοκρασία και της αντοχής στη διάβρωση.

⑥ Πολυεστερική ρητίνη: βελτίωση της αντοχής στο μαύρισμα με κρούση.

⑦ Ρητίνη μελαμίνης ουρίας φορμαλδεΰδης: αύξηση της χημικής αντοχής και της αντοχής.

⑧ Ρητίνη φουρφουράλης: βελτίωση της στατικής απόδοσης κάμψης, βελτίωση της αντοχής στο οξύ.

⑨ Ρητίνη βινυλίου: βελτίωση της αντοχής στο ξεφλούδισμα και της αντοχής στην κρούση.

⑩ Ισοκυανικό: μείωση της διαπερατότητας υγρασίας και αύξηση της αντοχής στο νερό.

11 Σιλικόνη: βελτιώνει την αντοχή στη θερμότητα.

(2) Δοσολογία

① Πολυσουλφιδικό καουτσούκ: 50-300% (με παράγοντα σκλήρυνσης).

② Ρητίνη πολυαμιδίου και φαινολική ρητίνη: 50-100%;

③ Πολυεστερική ρητίνη: 20-30% (χωρίς παράγοντα σκλήρυνσης ή μικρή ποσότητα παράγοντα σκλήρυνσης για την επιτάχυνση της αντίδρασης).

Γενικά, όσο περισσότερος τροποποιητής χρησιμοποιείται, τόσο μεγαλύτερη είναι η ευκαμψία, αλλά η θερμοκρασία θερμικής παραμόρφωσης των ρητινικών προϊόντων μειώνεται ανάλογα. Προκειμένου να βελτιωθεί η ευκαμψία της ρητίνης, χρησιμοποιούνται συχνά σκληρυντικοί παράγοντες όπως ο φθαλικός διβουτυλεστέρας ή ο φθαλικός διοκτυλεστέρας.

5、Επιλογή πληρωτικών υλικών

Η λειτουργία των υλικών πληρώσεως είναι η βελτίωση ορισμένων ιδιοτήτων των προϊόντων και των συνθηκών απαγωγής θερμότητας κατά τη σκλήρυνση της ρητίνης. Μπορούν επίσης να μειώσουν την ποσότητα της εποξειδικής ρητίνης και να μειώσουν το κόστος. Διαφορετικά υλικά πληρώσεως μπορούν να χρησιμοποιηθούν για διαφορετικούς σκοπούς. Θα πρέπει να έχουν μέγεθος μικρότερο από 100 mesh και η δοσολογία εξαρτάται από την εφαρμογή τους. Τα συνηθισμένα υλικά πληρώσεως είναι τα εξής:

(1) Ίνες αμιάντου και ίνες γυαλιού: αυξάνουν την ανθεκτικότητα και την αντοχή σε κρούσεις·

(2) Σκόνη χαλαζία, σκόνη πορσελάνης, σκόνη σιδήρου, τσιμέντο, σμύριδα: αύξηση της σκληρότητας.

(3) Αλουμίνα και σκόνη πορσελάνης: αύξηση της συγκολλητικής δύναμης και της μηχανικής αντοχής.

(4) Σκόνη αμιάντου, σκόνη πυριτικής πηκτής και τσιμέντο υψηλής θερμοκρασίας: βελτίωση της αντοχής στη θερμότητα.

(5) Σκόνη αμιάντου, σκόνη χαλαζία και σκόνη πέτρας: μειώστε το ποσοστό συρρίκνωσης.

(6) Σκόνη αργιλίου, σκόνη χαλκού, σκόνη σιδήρου και άλλες μεταλλικές σκόνες: αύξηση της θερμικής αγωγιμότητας και της αγωγιμότητας.

(7) Σκόνη γραφίτη, σκόνη τάλκη και σκόνη χαλαζία: βελτίωση της απόδοσης κατά της φθοράς και της απόδοσης λίπανσης.

(8) Σμύριδα και άλλα λειαντικά: βελτίωση της απόδοσης κατά της φθοράς.

(9) Σκόνη μαρμαρυγίας, σκόνη πορσελάνης και σκόνη χαλαζία: αυξάνουν την απόδοση μόνωσης.

(10) Όλα τα είδη χρωστικών και γραφίτη: με χρώμα.

Επιπλέον, σύμφωνα με τα δεδομένα, η κατάλληλη ποσότητα (27-35%) οξειδίων P, As, Sb, Bi, Ge, Sn και Pb που προστίθενται στη ρητίνη μπορεί να διατηρήσει την πρόσφυση υπό υψηλή θερμότητα και πίεση.

6、Επιλογή αραιωτικού

Η λειτουργία του αραιωτικού είναι η μείωση του ιξώδους και η βελτίωση της διαπερατότητας της ρητίνης. Μπορεί να χωριστεί σε δύο κατηγορίες: αδρανή και ενεργά, και η ποσότητα γενικά δεν υπερβαίνει το 30%. Τα συνηθισμένα αραιωτικά περιλαμβάνουν διγλυκιδυλαιθέρα, πολυγλυκιδυλαιθέρα, βουτυλαιθέρα προπυλενοξειδίου, φαινυλαιθέρα προπυλενοξειδίου, αιθυλαιθέρα δικυκλοπροπανίου, προπυλαιθέρα τριαιθοξυπροπανίου, αδρανή αραιωτικά, ξυλόλιο, τολουόλιο, ακετόνη κ.λπ.

7、Απαιτήσεις Υλικών

Πριν από την προσθήκη του σκληρυντικού, πρέπει να ελεγχθούν όλα τα υλικά που χρησιμοποιούνται, όπως ρητίνη, σκληρυντικό, πληρωτικό, τροποποιητικό, αραιωτικό κ.λπ., τα οποία πρέπει να πληρούν τις ακόλουθες απαιτήσεις:

(1) Χωρίς νερό: τα υλικά που περιέχουν νερό πρέπει πρώτα να στεγνώνουν και οι διαλύτες που περιέχουν μικρή ποσότητα νερού πρέπει να χρησιμοποιούνται όσο το δυνατόν λιγότερο.

(2) Καθαρότητα: η περιεκτικότητα σε ακαθαρσίες εκτός από το νερό πρέπει να είναι μικρότερη από 1%. Παρόλο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και με ακαθαρσίες 5%-25%, το ποσοστό άλλων υλικών στον τύπο θα πρέπει να αυξηθεί. Είναι καλύτερο να χρησιμοποιείτε αντιδραστήριο ποιότητας σε μικρή ποσότητα.

(3) Διάρκεια Ισχύος: Είναι απαραίτητο να γνωρίζετε εάν τα υλικά είναι άκυρα.