پایدارکننده‌های هیدرولیزو عوامل ضد هیدرولیز دو افزودنی شیمیایی بسیار مهم در کاربردهای صنعتی هستند که به خنثی کردن اثرات هیدرولیز کمک می‌کنند. هیدرولیز یک واکنش شیمیایی است که زمانی رخ می‌دهد که آب یک پیوند شیمیایی را تجزیه می‌کند و منجر به تجزیه یک ماده خاص می‌شود. این واکنش می‌تواند برای مواد مورد استفاده در کاربردهای صنعتی، از جمله پلاستیک‌ها، پوشش‌ها و چسب‌ها، بسیار مضر باشد و منجر به کاهش استحکام، شکنندگی و از بین رفتن خاصیت ارتجاعی در طول زمان شود.

پایدارکننده‌های هیدرولیز، افزودنی‌های شیمیایی هستند که در طول تولید به مواد اضافه می‌شوند تا از فرآیند هیدرولیز جلوگیری یا آن را کند کنند. این پایدارکننده‌ها به محافظت از مواد در برابر اثرات منفی رطوبت کمک می‌کنند و دوام و طول عمر آنها را افزایش می‌دهند. از سوی دیگر، عوامل ضد هیدرولیز، افزودنی‌های شیمیایی هستند که برای واکنش با محصولات هیدرولیز و جلوگیری از تجزیه بیشتر مواد طراحی شده‌اند.

استفاده ازپایدارکننده‌های هیدرولیزو عوامل ضد هیدرولیز در فرآیند تولید صنعتی ضروری شده‌اند. بدون این افزودنی‌های شیمیایی، بسیاری از مواد مورد استفاده در کاربردهای صنعتی طول عمر بسیار کوتاه‌تری خواهند داشت و نیاز به تعویض مکرر دارند.

در سال‌های اخیر، تقاضا برای این افزودنی‌های شیمیایی به دلیل رشد صنایع ساخت و ساز، خودرو و بسته‌بندی به طور قابل توجهی افزایش یافته است. این صنایع به شدت به موادی وابسته هستند که در برابر هیدرولیز مقاوم باشند، زیرا قرار گرفتن در معرض رطوبت در بسیاری از کاربردها اجتناب‌ناپذیر است.

یکی از عواملی که به افزایش تقاضا برای پایدارکننده‌های هیدرولیز و عوامل ضد هیدرولیز کمک می‌کند، گسترش استفاده از منابع تجدیدپذیر مانند مشتقات روغن‌های گیاهی و پلیمرهای زیست‌تخریب‌پذیر در کاربردهای صنعتی است. این مواد می‌توانند به شدت در برابر هیدرولیز حساس باشند و باعث شوند که به مرور زمان استحکام و دوام خود را از دست بدهند. با استفاده از پایدارکننده‌های هیدرولیز و عوامل ضد هیدرولیز در فرآیند تولید، می‌توان طول عمر آنها را به طور قابل توجهی افزایش داد و کاربرد و ارزش آنها را افزایش داد.

تثبیت کننده هیدرولیتیکبرای پلیمرهای حاوی گروه‌های استر و آمید، روان‌کننده‌ها و سیالات غیرآلی. به ویژه در دماهای پردازش بالاتر فعال است.استابلایزر DB7000به عنوان جاذب اسید و آب عمل می‌کند و از تخریب اتوکاتالیستی جلوگیری می‌کند. زمینه‌های اصلی کاربرد آن عبارتند از: پایدارسازی پلی‌استرها (از جمله PET، PBT و PEEE) و بسیاری از سیستم‌های پلی‌یورتان مبتنی بر پلی‌ال‌های پلی‌استر و همچنین پلی‌آمیدها، EVA و سایر پلاستیک‌های حساس به هیدرولیز.